İçimizden kaç kişi sabah uyandığında önce evdeki sevdiklerine, evden çıkınca asansörde, merdivende, apartman kapısında karşılaştığımız insanlara ‘ günaydın’ ‘ merhaba’ diyor?

Bazen görüştüğüm veliler ‘Çocuğum kimseyle sosyal ilişkiye girmiyor.!’ diyor ya da ‘Benim çocuğum çok sosyal herkesle hemen kaynaşıyor.’ diyor; biz iletişim kurmayı başarabiliyorsak çocuklarımız da sosyal bireyler olarak yetişiyor. Onlar bizi örnek alıyor unutmayalım.

İletişim kurabileceğimiz güzel sözcükleri kullanmaz, insanlara gülümsemez bununla da kalmayıp bize gülümseyip selam verenlere şüpheyle bakar olduk. Durup dururken niye güldü ki, bir şey mi isteyecek acaba, amacı nedir? Gibi endişeler yaşar olduk. Evet toplumsal aksaklıklar bizi kaygılı, konuşmayan, gülümsemeyen insanlar haline getirdi; ama birbirimizi anlayan, kendimizi anlatabilen, iletişime açık insanlar olmaya çalışmalıyız ve çocuklarımızda da bu yetenekleri geliştirebilmeliyiz.

Yabancılaşıyoruz insanlara. Çocuklarımıza da öğretemiyoruz iletişimi. ‘Seninle konuşmak isteyen olursa sakın konuşma.’ diye öğütler veriyoruz. Haklıyız…kaygılıyız, tedirginiz, şüpheciyiz,mutsuzuz. Önlemler alıyoruz yetişkinler olarak kendimizce. Çocuklarımızı sevdiklerimizi korumaya çalışıyoruz. Toplumsal birtakım güvensizliklerimiz tavırlarımıza yansıyor ve birbirimize yabancılaşıyoruz. Zamanla da  insanların arasında uçurum açılıyor, güvensiz insanlar oluyoruz ve güvensiz çocuklar yetiştiriyoruz. Ben şimdi sizlerin birçoğunun ‘ama’ ile başlayan cümleleri kurduğunuzu duyar gibi oluyorum. Haklısınız; ama biz yetişkinler en azından etrafımızdaki insanları tanımaya gayret gösterip komşumuzla tanışıp selamlaşıp iletişim kurduğumuzda çocuklarımızı da en azından tanıdığımız, bildiğimiz insanlarla iletişim kurma yolunda önderlik etmiş oluruz. Elbette sokaktaki herhangi birisi için önlemler alınabilir; ama en azından yakın çevremizi tanımaya çalışmalıyız. Önce yan ve karşı komşu, apartman, site, mahalle derken bakmışız ki pek çok kişiyle iletişim kurabilir hale gelmişiz. Çocuklarımız da işte bunu öğretmeliyiz.

Çocuklarımızı kendilerine güvenen bireyler olarak yetiştirmek çok önemli, sadece kendilerine değil ülkesine, milletine, ailesine, çevresine de güven duymayı öğretelim; olumlu düşünmeyi, sevmeyi, saygıyı ve diğer insanlarla iletişimi öğretelim. Değerlerimizi korumak, yarınlara güven duymak ve güvenle yürüyecek evlatlar yetiştirelim. Korkutmayalım insanlarla konuşmaktan, kendini korumayı öğretelim sadece. Böylelikle birbirini anlayan, kendini anlatabilen, anlaşılabilen çocuklar yetiştirmiş oluruz. Ben hâlâ çok güzel yüreklere sahip milyonlarca insan olduğunu biliyorum, inancımı kaybetmeyeceğim.

Hepinize bol gülümsemeli, merhabalı, kaygısız, şartsız iletişim dolu günler diliyorum.