Hiç unutmam, gözlerim dolar, özlerim, yüzüme bir tebessüm yayılır bazı zamanları andıkça .Sokakta oynadığım sek sekleri, evcilikleri, sokaktaki satıcıdan aldığım elma şekerini yediğim anları ,dedemin ekmeğimin yanına katık olsun diye bostandan koparıp verdiği soğanın tadını ?ki hiç bulamadım bir daha-, annemin o nefis marmelatlı kurabiyesinin fırında pişmesini fırının başında beklerken duyduğum sabırsızlığı sonra koklaya koklaya yediğim tatlarını, bayramda bana alınan kırmızı rugan ayakkabıları yastığımın kenarına koyup uyuyuşumu,sokakta bulduğum yavru kediyi gizlice yatağımın altına koyuşumu ve miyavlamaması için dualar edişimi sonra sokağa bırakmak zorunda kaldığımda gözyaşlarıma hakim olamayışımı, düşüp dizimi parçalayan taşları öfkeyle yerden çıkarmaya çalıştığımı, öğretmenimin başımı okşayışını büyüyünce iyi bir insan olacaksın deyişini, annemin kızdığında terliği fırlatışını, babamın karnemi eline aldığında şımarmayım diye ?neden hepsi pekiyi değil? deyişini ve pek çok şeyi unutmam, anarım. Her zaman da çok mutlu bir çocukluk geçirmiş olduğumu düşünürüm.

Psikolog  gittiğimizde boşuna değil çocukluğumuzu anlatmamızı isteyişleri. Mutlu çocukluk mutlu bir gelecek çünkü.

Biz yetişkinler günümüzde bazı yanlışlar yapıyoruz, mutlu çocuklar yetiştirmeye çalışırken çocuklarımızın her istediğini alıyor, her isteğini yerine getiriyor sahip olmak istediği her şeyi ona sunuyoruz. Bizi yönetmelerine izin veriyoruz. Onları camdan bir kapta yetiştirmeye çalışıyoruz. Bu durum sonucunda ortaya her şeye çok kolay sahip olan, doyumsuz çocuklar çıkıyor. Bu biçimde yetişen çocuklar bir şeyi elde etmenin mutluluğunu çok az yaşıyorlar.

İmkanlarımız çok müsait de olsa çocuklarımızın istediklerini elde etmeleri konusunda onlara bazı kazanımları katmamız gerekir. Kendilerine, yaşlarına uygun istekleri onaylamalıyız, uygun zaman olsa bile elde etmek istediği şey için beklemeyi sabretmeyi öğretmeliyiz, sahip olmak istediği şeyin değerini ona anlatmalı önemini belirtmeliyiz. Bunun ne olduğu önemli değil maddi değeri çok az olan bir oyuncak bile olsa onun kıymetini anlamasını sağlamalıyız.

Bizler geçmişte yapamadıklarımızı yaşayamadıklarımızı çocuklarımıza sağlamaya çalışırız genelde ?ben yapamadım o yapsın, ben sahip olamadım o mahrum kalmasın? diye  düşünürüz. Bu çok doğal bir duygu; ancak bunları yaparken çocuğumuzun buna sahip olmasının da ne kadar önemli olduğunu vurgulamalıyız ki değerini daha iyi anlasın.

Her istediği olan çocuk mutlu çocuk demek değildir. Mutlu çocukluk yaşatalım derken ortaya doyumsuz ve istediklerini elde edemeyince mutsuz olan çocuklar yaratmamalıyız.

Mutluluğun sahip olduklarımızla değil;  sevdiklerimizle, yaşanan güzel anlarla, paylaşımlarla, bir çiçekle, sağlıkla,sevgiyle,olabileceğini öğretmeliyiz. Mutlu çocuklar yetiştirmek için her şeyle mutlu olunabileceğini öğretmeliyiz.